Sytuacja na polskim rynku pracy, z perspektywy przedsiębiorców, jest ostatnimi czasy bardzo trudna. Szczególnie w zakresie zapotrzebowania na pracowników produkcyjnych, których zaczyna zwyczajnie brakować. W związku z tym brakiem perspektywy zatrudnienia etatowców, pracodawcy sięgają po pracowników tymczasowych, a także zawierają umowy outsourcingu pracowniczego. Z doświadczenia można jednak wskazać, że te dwie sytuacje są często mylone, stąd w niniejszym artykule postaramy się je scharakteryzować, rozwiewając wątpliwości co do ich różnic 😉    

Praca tymczasowa jest prawnie uregulowana w ustawie z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Polega ona  na zatrudnianiu przez agencję pracy tymczasowej pracowników w celu kierowania ich do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy – użytkownika. Pracę tymczasową charakteryzuje występowanie „trójstronnego” stosunek pracy – pomiędzy agencją pracy tymczasowej, pracodawcą użytkownikiem, a pracownikiem tymczasowym. Podstawę zatrudnienia stanowią dwie czynności prawne:

1. uzgodnienie między agencją a pracodawcą – użytkownikiem (na piśmie)

2. umowa o pracę tymczasową między agencją a pracownikiem tymczasowym

Praca ta wykonywana pod nadzorem i kierownictwem i może mieć charakter albo doraźny np. w razie choroby pracownika, albo długofalowy np. praca sezonowa. Pamiętajmy przy tym, że agencjami zatrudnienia są podmioty wpisane do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia, świadczące usługi w zakresie pośrednictwa pracy, pośrednictwa do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych, poradnictwa zawodowego, doradztwa personalnego lub pracy tymczasowej.

Z kolei outsourcing jako taki nie jest prawnie uregulowany. Za to zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2016 r. (sygn. akt I PK 21/15) „outsourcing można zdefiniować jako przedsięwzięcie polegające na wydzieleniu ze struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa macierzystego realizowanych przez nie funkcji i przekazanie ich do realizacji innym podmiotom gospodarczym”. 

Jako charakterystyczne cechy dla outsourcingu wskazuje się brak bezpośredniego i stałego podporządkowania (zarówno prawnego jak i faktycznego) wykonawców w stosunku do podmiotu (insourcera), u którego takie usługi lub praca są wykonywane. Jeśli pracownik zostanie skierowany przez outsourcera do pracy w innym podmiocie, pracownik ten może podlegać jedynie pośredniemu i krótkotrwałemu zwierzchnictwu w nowym miejscu pracy. Jako plusy outsourcingu wskazuje się zazwyczaj fakt, że pozwala powiększającemu się przedsiębiorstwu skupić się na głównych celach i zadaniach, a innymi kwestiami wówczas zajmuje się podmiot outsourcingowy. Ponadto, redukuje koszty, co jest powiązane z lepszym wykorzystaniem czasu, gdyż specjalista pracuje wówczas, kiedy jest rzeczywiście potrzebny, a także odciąża w zakresie obowiązków, których wykonanie przejmuje profesjonalista

Możemy wskazać dwa rodzaje outsourcingu pracowniczego:

1. pełny, a więc kompleksowa obsługa całego działu spółki

2. selektywny czyli określa się obszary, które zostaną przekazane podmiotowi  zewnętrznemu

Szczególnie ciekawe zarysowuje się różnica wykorzystywania tych dwóch możliwości, jeśli chodzi o prace szczególnie niebezpieczne.

Okazuje się bowiem, że mogą być one wykonywane w ramach outsourcingu, bowiem brak jest jednoznacznych regulacji prawnych jego dotyczących, w tym zakazujących wykonywania w jego ramach przez pracownika prac szczególnie niebezpiecznych. 

Jest to jedna z podstawowych różnic między outsourcingiem, a pracą tymczasową – praca tymczasowa głównie dotyczy prostych prac produkcyjnych, outsourcing zaś z reguły prac specjalistycznych, w tym szczególnie niebezpiecznych. Osoby wykonujące usługę outsourcingową mogą wykonywać każdy rodzaj pracy, w tym prace szczególnie niebezpieczne. Zakaz wykonywania takich prac dotyczy pracowników tymczasowych.

Podsumowując powyższe możemy wskazać, iż outsourcing  polega na zleceniu podmiotowi zewnętrznemu (outsourcerowi), na podstawie umowy cywilnoprawnej, realizacji określonych zadań za pomocą własnego personelu. W tej konstrukcji podmiot korzystający z outsourcingu (insourcer) nie pozostaje w żadnym stosunku prawnym z osobą / osobami faktycznie wykonującą / wykonującymi pracę na jego rzecz. Podstawową cechą odróżniającą outsourcing pracowniczy od zatrudnienia pracowników własnych lub też świadczenia pracy przez pracowników tymczasowych jest brak bezpośredniego i stałego podporządkowania (zarówno prawnego, jak i faktycznego) wykonawców w stosunku do podmiotu (insourcera), u którego takie usługi lub praca są wykonywane. Tak ujęte cechy jednego i drugiego mechanizmu prawnego pozwolą nam na rozpoznanie kiedy mamy do czynienia z pracownikiem tymczasowym, a kiedy z osobą świadczącą pracę / usługi w zakresie outsourcingu. 

Wpis nie stanowi porady ani opinii prawnej w rozumieniu przepisów prawa  oraz ma charakter wyłącznie  informacyjny. Stanowi  wyraz poglądów jego  autora na tematy prawnicze związane z treścią przepisów prawa, orzeczeń sądów, interpretacji organów państwowych i publikacji prasowych. Kancelaria Ostrowski i Wspólnicy Sp.K. i autor wpisu nie ponoszą odpowiedzialności za ewentualne skutki decyzji podejmowanych na jego podstawie.